„Dwieście gardeł z siłą i mocą wykrzykujące w noc słowa piosenki, zjednoczone pomimo rywalizacji. I właśnie te chwile, kiedy uczestnicy zapominali o punktacji, kiedy pomimo różnic i tego, że się nie znali, zaczynali współpracować i działać jak jeden zmęczony, niewyspany, przemoczony organizm z wiecznie obtartymi stopami – to była cała kwintesencja Pustynnej Burzy.” — Makos